maandag 15 juni 2009

Ach, hoeveel bands is het ook niet zo vergaan...

Ook de directeur zelf houdt de lezers graag op de hoogte, maar was de laatste tijd druk bezig met adreslijsten, belastingdiensten en ondernemingsplannen. Het rock & roll bestaan is voorlopig nog alleen voor de vertaler weggelegd.

Het boek zou eerder in de categorie singer-songwriter belanden. Spelend in een rustig tempo, lijkt het lied voort te kabbelen, maar ondertussen kruipt de muziek onderhuids en gebeurt er iets met de luisteraar. Die drukt op repeat.

De plaatjes zijn klassiek te noemen; die aan de rechterkant doen een recensent denken aan Rotraut Susanne Berner, de grote platen doen volgens een andere bespreker naïvistisch aan (je begrijpt: die zinspeelt op zondagsschilder Henri Rousseau, die behoort tot de canon - vooruit, we doen ook mee met de canonitis - van de kunstgeschiedenis). De illustraties van Akin Düzakin doen ons vooral denken aan Akin Düzakin. Zo is er maar één.



Maar het zoeken naar handvatten is maar al te menselijk. ‘Zoveel tekst in een prentenboek, dat is niet gebruikelijk. We hebben wel een plank bijzondere prentenboeken. Misschien kunnen we het daar bijzetten?’ vraagt een boekverkoper zich af. Hm, dat 'bijzetten' klinkt niet erg opwekkend...

Ach, hoeveel bands is het ook niet zo vergaan? Weinig herkenning leidde jaren geleden vaak tot weinig erkenning: omdat ze te veel rock speelden voor een funkband, te jazzy voor popmuziek… Crossover muziek is inmiddels helemaal normaal. Nu is het kinderboek aan de beurt. Er is al een nieuwe term bedacht, in Noorwegen alweer: multi age kinderboeken. Naar verluidt een vondst van Jon Fosse. Jawel, die van die toneelstukken waarin zo weinig gebeurt, zoals sommige mensen vinden.

Intussen zijn er steeds meer boekhandels die Gewoon maar wachten op de toonbank leggen. Een goede ontwikkeling!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten